نسخه اول F.E.A.R یك نوآوری بی مرز از Monolith بود. بازی ای كه اكشن سریع و سینمایی را با حس ترس روانشناسانه تركیب كرد و نه تنها در هیچ یك از این قسمت ها شكست نخورد، بلكه تعاریف جدیدی هم برای هر بخش خود ارائه کرد. پس از نسخه اول، Expansion Packهای زیادی برای بازی عرضه شدند كه استودیوی Time Gate آن ها را ساخته بود و از كیفیت پایینی برخوردار بودند. نسخه دوم این بازی توسط Monolith ساخته شد كه باز هم عنوانی به یاد ماندنی بود. اینبار بازی از سازندگان اصلی خود دور شده و به دست شركت Day 1 Studios سپرد شده است.

داستان

داستان این شماره درست بعد از نسخه دوم شروع می شود. در پایان نسخه دوم كه در نقش مایکل بکت (Michael Becket) بازی می كردیم، متوجه شدیم كه آلما وید (Alma Wade) حامله است و تصور كنید پس از پوینتمن (Point Man) و پکستون فتل (Paxton Fettel)، اینبار چه بچه ای از او متولد خواهد شد. در نسخه سوم، دوباره در نقش پوینتمن، فرزند اول آلما كه در نسخه اول با او بازی می كردیم، قرار می گیریم و فتل، برادر او هم در كنار وی هست. فتل مثل همیشه به نیروی شر مادر خود علاقه دارد و دوست دارد انتقام مادر و خود را از دنیا بگیرد و این در حالیست كه پوینتمن این موضوع را دیوانگی می داند و سعی دارد با مادر و برادر خود مبارزه كند تا جلوی نابودی دنیا را بگیرد.

در نسخه سوم، پوینتمن ابتدا در زندان است و فتل با نفوذ به زندان او را آزاد می كند. آلما تا چند روز دیگر زایمان خواهد كرد و فتل می خواهد با كمك برادر خود به مادر كمك كند. ولی پوینتمن در حقیقت می خواهد از تولد بچه جلوگیری كند، چون ممكن است با تولد فرزند سوم، دنیا به پایان برسد. هر چند هدف این دو برادر یكی نیست، ولی راه آن ها در یك مسیر است. پس آن دو به هم كمك می كنند تا به مادر خود، آلما برسند. داستان این شماره توسط استیو نایلز (Steve Niles) نویسنده معروف كتاب های كمیك نوشته شده است.

داستان بازی پایه های قوی دارد، مثلاً بررسی روابط دو برادر و تولد آلما در كنار یك سری فلش بك ها از دوران بچگی آن ها و تحقیقات Project Origin بسیار جالب است، ولی سازندگان نتوانسته اند به خوبی این داستان را در طول بازی تعریف كنند كه نتیجه ایجاد سوال های بی جواب و گاه نامفهموم شدن داستان شده است. در حالیكه داستان در طول بازی خیلی تكراری و محدود به رفتن به یك منطقه پر از نیروی مسلح و كشتن آن ها است، بخش های فلش بك كوتاه كه دوران بچگی فتل و پوینتمن را در یك آزمایشگاه نشان می دهد، خیلی جالب كار شده و ما به خوبی با گذشته این دو برادر آشنا می شویم. داستان در مرحله پایانی به اوج خود می رسد و در این مرحله كلاً بازی بر مبنای داستان پیش می رود. به طور كلی داستان F.3.A.R پتانسیل بالایی دارد، ولی به خوبی به این پتانسیل توجه نشده و می توانست خیلی بهتر از این ها كار شود.

گرافیك

در حالیكه نسخه های قبل در بخش گرافیك عناوین ممتازی بودند، F.3.A.R حتی نسبت به نسخه دوم هم پسرفت داشته است. 60 فریم ثابت بازی ستودنی است، ولی طراحی بصری ضعیف كار شده است. بافت های بی كیفیت در كنار شخصیت های مصنوعی و موارد دیگر، دست به دست هم داده اند تا این بازی را از نظر گرافیكی پایین بیاورند. نورپردازی محیطی خوب كار شده، ولی هیچ كدام از این جلوه ها داینامیك و Real-Time نیستند و به طور كلی چراغ قوه شما هیچ سایه ای ایجاد نمی كند و همین موضوع می توانست خیلی در طراحی یك سری تصاویر خوفناك با استفاده از سایه پردازی كمك كند.

موسیقی/صداگذاری

خوشبختانه قسمت صداگذاری خوب كار شده و افكت های متناسبی با سبك وحشت بازی استفاده شده، ولی حیف كه بازی در بطن خود عنوانی ترسناك نیست. صداگذاری شخصیت ها هم فقط محدود به فتل می شود كه خوب كار شده است. پوینتمن كه كلاً صحبت نمی كند و یك زن در ادامه به شما ملحق می شود كه واقعاً یكی از زشتی های داستان است كه از شخصیت پردازی بسیار بدی تشكیل شده است. موسیقی بازی به استاد سبك دلهره در صنعت بازی یعنی جیسون گریوز (Jason Graves) سپرده شده كه قبلاً دو قسمت Dead Space را از او دیده بودیم. قطعات ترسناك بسیار زیبایی برای این بازی كار شده و می توان این قسمت را یكی از قوی ترین بخش های بازی نام برد.

گیم پلی

كاری كه Monolith با F.E.A.R انجام داد، خیلی هوشمندانه بود. آن ها می خواستند یك عنوان ترسناك داشته باشند، ولی در عین حال یك اكشن بزرگ هم داشته باشند. عملاً این تركیب غیر ممكن است، چون وقتی شما تا دندان مسلح هستید و حرفه ای ترین نظامی روی زمین هستید، هیچ موجود ترسناكی توانایی مقابله با شما را ندارد. Monolith با درك این موضوع راه كاری جالب داد. چه می شود اگر این ترس، حالت روانشناسانه به خود بگیرد. شما می توانید هیولای زشت و بد تركیب بازی را بكشید، ولی آیا می توانید ترس هایی كه در اعماق ذهن شما رخنه کرده اند را بكشید؟ نتیجه كار، گنجاندن ترس روانشناسانه به بازی بود كه مخاطب را واقعاً در جای خود میخكوب می كرد.

Monolith در اینباره خیلی كارشناسانه كار می كرد و حتی سایت خود را What is Fear نام گذاشت و نسخه دوم را با نام Name Your Fear معرفی كرد كه همه اشاره به ترس های فردی و خصوصاً فوبیاهای شخص را دارد. در نسخه سوم، متوجه می شویم که انجام این كار چقدر سخت است، چون Day 1 Studios به هیچ وجه موفق به القاء ترس نشده است. نشان دادن آلما در طول بازی، پس از دو شماره واقعاً تكراری شده و مخاطب به جای ترسیدن از او، دیگر آلما را می شناسد و ممكن است دستی هم برای او تكان دهد! Day 1 Studios در مقطع دوم القاء ترس قرار دارد. از نظر من، سبك وحشت به سه بخش تقسیم می شود.

بخش اول ترس نمایشی كه شامل هیولاها و موجودات ترسناك و خون و تكه تكه شدن اعضای بدن است. بخش دوم كه F.3.A.R در آن قرار دارد، نمایش حركتی غیر مستقیم است. كشیده شدن یك جسد به داخل یك اتاق و یا افتادن یك دست و یا پا از جایی، ترس را به شما نشان می دهد، ولی عملاً تأثیر مستقیمی بر شما ندارد. بخش سوم كه Monolith در آن تبحر داشت، ترس كاملاً روانشناسنه است. به طور مثال در نسخه اول F.E.A.R شما در یك راهروی بزرگ و پر از در قرار دارید كه لامپ های آن یكی در میان خاموش و روشن می شوند. صدای گریه بچه ای در سكوت سنگین بازی شنیده می شود. شما صدا را دنبال می كنید تا منبع آن را پیدا كنید. به یك در می رسید كه صدا از داخل آن می آید.

در حالیكه مطمئن هستید صدا را از داخل این اتاق می شنوید، با احتیاط در را باز می كنید و ناگهان هیچ چیزی در اتاق وجود ندارد و صدا قطع می شود؟ آیا به ذهن خود اطمینان دارید؟ آیا كسی با شما شوخی می كند؟ این ترس كه در واقع از اعماق ضمیر ناخودآگاه انسان سرچشمه می گیرد، فوق العاده سنگین تر از نشان دادن هیولا است. F.3.A.R خیلی اكشن تر از قبل شده و به وضوح سعی داشته که خیلی شبیه به Call of Duty باشد. مرحله زاغه های بازی به طور واضح تقلیدی از مرحله برزیل Modern Warfare 2 است و نوع اكشن بازی خیلی شبیه به آن بازی كار شده است. خوشبختانه Day 1 Studios اگر چه در بخش Horror بازی موفق نبوده، ولی در قسمت اكشن عالی كار كرده است.

صحنه آهسته، تیراندازی و سیستم شلیك جذاب، از این بازی یك اكشن با ارزش ساخته است. هر چند F.3.A.R چیزی به این سبك اضافه نمی كند و نوآوری در گیم پلی خود ندارد، ولی خوشبختانه كم كاری نكرده است. سلاح های بازی خیلی خوب هستند، ولی تعداد آن ها كم است. نكته ای كه در F.3.A.R گل سرسبد بخش گیم پلی است، هوش مصنوعی فوق العاده قوی آن است. Monolith با F.E.A.R هوش مصنوعی ای خلق كرد كه حال با گذشت نیم دهه هنوز عالی عمل می كند و خوشبختانه Day 1 درك خوبی از این موضوع داشته و حتی هوش مصنوعی این نسخه را قوی تر از قبل كار كرده است. كشتن حتی یك نفر در این بازی، آسان نیست و مبارزات واقعاً نفس گیر هستند. دشمن به خوبی سنگر می گیرد و تاكتیك های درستی انجام می دهد و از همه مهم تر كار تیمی دقیقی انجام می دهد.

اگر شما را گم كنند، مثل احمق ها سر جای خود و یا پشت سنگر صبر نمی كنند و خیلی زیركانه به دنبال شما می گردند و وقتی شما را مشاهده می كنند، به همدیگر محل شما را اطلاع می دهند. همانطور كه در داستان متوجه شدید، اینبار شما می توانید به صورت Co-Op در نقش پسران آلما بازی كنید. هر چند بازی با یك دوست به طور كلی همان یك ذره حس ترس را هم از بین می برد، ولی Day 1 توانسته این بخش را به خوبی اجرا كند. در حالیكه پوینتمن یك كماندوی حرفه ای، با قابلیت آهسته كردن زمان است، فتل با استفاده از نیروی ماورا الطبیعه خود به جنگ با دشمنان می رود. البته در اینجا یك نوع عدم وجود بالانس بین این دو شخصیت دیده می شود، چون فتل علاوه بر استفاده از نیروی جادویی، می تواند وارد بدن سربازهای اطراف شود و كنترل آن ها را بدست بگیرد. این موضوع فتل را قوی تر از پوینتمن نشان می دهد. متأسفانه بازی 4 ساعت بیشتر نیست كه واقعاً یك ضعف بزرگ محسوب می شود. طراحی مراحل هم طوری بوده كه بازی با این زمان كم در اواخر، كمی تكراری می شود.

نتیجه گیری

F.3.A.R به ظاهر تحت نظر جان کارپنتر (John Carpenter) یكی از كارگردانان معروف سبك دلهره در هالیوود ساخته شده، ولی موضوع اینجاست كه F.3.A.R در القاء ترس خیلی ضعیف عمل كرده است. بازی اكشن خوبی دارد، ولی به طور كلی ضعیف ترین نسخه در سری F.E.A.R است.